Vorige week was er één om nooit te vergeten. Namens PEN België en de Nederlandse PEN was ik in Istanboel om er om als waarnemer aanwezig te zijn op het Cumhuriyet proces, samen met collega’s van andere PEN-centra en andere mensenrechtenorganisaties.
Zeventien medewerkers van de oppositiekrant Cumhuriyet, waaronder enkele topjournalisten, stonden er terecht omdat ze ‘terreuractiviteiten in de hand hebben gewerkt zonder lid te zijn van een terreurorganisatie”, in een Kafkaiaans absurd proces dat maar een doelstelling heeft: kritische stemmen in Turkije het zwijgen opleggen. Veel van de beklaagden, sommigen vaders van nog jonge kinderen, zaten al negen maanden in voorhechtenis, en konden hun familie maar één uur per week zien en dan nog achter glas.
Het was een week van grote emoties, grote moed, grote solidariteit. Ik was er getuige van hoe wreed en achteloos een regime om kan gaan met de levens van zijn burgers, maar vooral was ik getuige van de kracht en de schoonheid van mensen die vechten voor datgene waar ze in geloven.
Gedurende mijn verblijf daar hield ik een wereldblog bij voor MO*. Je kan mijn bijdragen hier lezen.
Isabelle Rossaert 