Niet dat het fijn is, een economische en ecologische crisis, maar laten we toch ook naar de goede kanten evan kijken. We worden verplicht om ons huidige waardensysteem onder ogen te zien en te toetsen aan wat we werkelijk belangrijk vinden. Het is een beetje als zonder auto vallen en dan merken dat de trein nemen zijn charmes heeft. En dat bij vrienden blijven slapen omdat je de laatste trein terug hebt gemist veel gezelligheid oplevert. Het is vaststellen dat je blijvend kan genieten van iets dat je zelf hebt gemaakt, meer dan van een standaard-goedkoop-in-Azië gemaakt product dat je in de winkel koopt. Creativiteit, solidariteit en een hernieuwd gemeenschapsdenken: dat zijn de krachten waarop we, weliswaar in gammele bootjes, door de storm zullen moeten roeien. We moeten vandaag niet meer en niet minder dan heruitvinden wat het is om mens te zijn. Niet de sterksten of de rijksten zullen het prettigst aan de overkant geraken, maar diegenen die met vertrouwen durven toegeven aan verandering.
En dat is ook wat we onze kinderen moeten leren. We moeten hen helpen hun innerlijk kompas te versterken, eerder dan hen klaar te stomen voor welke ratrace dan ook. Daarom deel ik ook met veel plezier de analyse van Paul Verhaeghe, mooi gebracht in kif-kif.
Isabelle Rossaert 